HISTORIA DE DOS CIUDADES

1
HISTORIA DE DOS CIUDADES CHARLES DICKENS
2

• Hemos participado en la Sesión del Club de
  Lectura

• HISTORIA DE DOS CIUDADES. CHARLES DICKENS.
• Historia de dos ciudades es la 14ª novela de
  Dickens que, como era frecuente na época,
  apareceu por entregas sendo esta a primeira que o
  fixo de xeio semanal (de abril a novembro de
  1859), en lugar de mensual, como era habitual.
  Desde o seu ano de aparición vendéronse 200
  millóns de copias do libro, filmáronse varias
  versións cinematográficas, ademáis de catro
  seriais de radio e outras tantas mini-series para
  a televisión, incluido un capítulo da serie
  infantil Wishbone.
• A cabalo entre as cidades de Londres e París
  (única novela de Dickens que ten máis dun
  escenario) e ao redor da Revolución Francesa,
  Dickens emprega ao longo da súa obra estes catro
  símbolos temas a resurrección, a auga, a
  oscuridade e a luz e a xustiza social.
• A resurrección omnipresente na trama e primeiro
  título que o autor pensou para a novela.
  Atopámola
• -No celebérrimo comezo da obra ... En fin,
  esta época é tan pa-

3

• Hemos participado en la Sesión del Club de
  Lectura

• recida a todas as épocas, que nada do aquí que
  vou a contar debería, en realidade,
  sorprendernos. Nada. Nin o perdón, nin a
  vinganza, nin a morte, nin a resurrección.
• Na mensaxe que leva Jerry Cruncher, en versión
  orixinal Recalled to life (Resucitado).
• Nas imaxes coas que se expresa Mr. Lorry, que
  considera a torre do doutor Manette como unha
  tumba e ao seu encerro como un enterramento
  de 18 anos. Cinco anos máis tarde, nunha noite
  especialmente escura, Lorry dirá a Jerry que é
  unha noite como para saíren os mortos das tumbas.
• No oficio de Jerry Cruncher que, na época xa que
  non existía recurso legal para obter cadáveres
  con fines científicos, se coñecía como
  resurrection man.
• Ao final da novela, Darnay é rescatado da morte
  no último momento e Sidney Carton elixe a morte e
  a resurrección como medio para redimir os actos
  da súa vida.
• A resurrección vai unida á idea de morte e así
  aparece con frecuencia na obra tanto en Francia
  como en Gran Bretaña emítense sentenzas de morte
  de xeito cotián e por delitos insigni-

4

• Hemos participado en la Sesión del Club de
  Lectura

ficantes o autor, por unha parte, denuncia esta
realidade e, por outra, parte dela para anunciar
a resurrección dunha nova orde social en
Francia. 2. A auga simboliza a enerxía do
subconsciente, unha enerxía que pode chegar a ser
perigosa cando sobrepasa os seus propios límites
(tema recorrente nos soños, tamén tratado na
psicoanálise). Nesta obra a auga representa a ira
crecente na multitude. Aparece -Na multitude de
xente que é vista coma o mar, do que Dickens
asegura que fixo o que quixo, e o que quixo foi
destruír. -No aforcamento do marqués, de quen se
di que quedou colgando a corenta pés de altura,
envelenando a auga. -Na ira dos Defarge, vista
como o epicentro dun remuiño de auga
fervendo. -No retrato psicolóxico do gardián de
Darnay coma un home que fose afogado e recheo de
auga. -Na descripción da reacción de madame
Defarge cando se defende de Lucie Manette coma
unha muller afogando. 3. A escuridade e a luz
resulta recorrente na literatura e na arte
5

• Hemos participado en la Sesión del Club de
  Lectura

simbolizar a bondade coa luz e a maldade coa
escuridade neste sentido, Lucie é a luz e a
señora Defarge é a escuridade. A escuridade
representa a incertidumbre, o medo e o perigo
está escuro cando Mr. Lorry se encamiña a Dover e
nas prisións, unha sombra sigue a madame Defarge,
os bens do marqués son quiemados de noite e tamén
de noite traballa Jerry Cruncher. 4. A xustiza
social na súa infancia, e debido a un infortunio
económico familiar, Dickens foi obrigado a
traballar nunha fábrica a súa demanda das
condicións laborais e a reivindicación dos
dereitos do neno son de sobra coñecidos na súa
producción literaria. En la obra,
Dickens -Reflexa a crueldade con que é tratada a
xente humilde. -Describe as horrendas condicións
das prisións. -Utiliza, ás veces, o sarcasmo para
facer ver o absurdo ou desproporcionado dos
castigos. -Comprende a Jerry cando profanan
tumbas para alimentar ao seu fillo. En
definitiva, simpatiza coa Revolución pero só ata
certo punto e lanza unha advertencia á
aristocracia inglesa, é dicir aos seus lec-
6

• Hemos participado en la Sesión del Club de
  Lectura

• tores, a través da comparación implícita
  París-Londres e da metá-
• fora, constante ao longo da obra, de sementar e
  recoller.
• PERSONAXES
• Constitúe xa un tópico dicir que Dickens traballa
  con personaxes planos o marqués é malvado e se
  recrea na súa maldade, é o personaxe que máis e
  mellor encarna ao mal, xa que non nace dun trauma
  do pasado ni dun desexo de vinganza como é o caso
  do matrimonio Defarge, senón que é xenuíno Lucie
  é bondadosa, adórnana todas as virtudes xunto co
  doutor Manette e Charles Darnay constitúen o
  grupo da luz, da nome ao Segundo Libro titulado
  Fío Dourado, polo seu pelo loiro coma o de súa
  nai e polo feito de que reúne á familia cando o
  seu pai é excarcelado. Un caso aparte é Sidney
  Carton este personaxe non é plano, posto que
  experimenta unha transformación ao longo da obra
  partimos dun avogado alcólico de vida disoluta
  que, influído pola aura de Lucie (lux- luz),
  madura emocionalmente ata o punto de desexar
  outra vida e acabar coa súa para conseguila.
• Os marqueses de Evrémonde son dous irmáns
  xemelgos. O maior é o pai de Charles Darnay, o
  menor herda o título trala mor-

7

• Hemos participado en la Sesión del Club de
  Lectura

• te do seu irmán, é asasinado por Gaspard, pai do
  neno que atropela e que tamén morrerá executado
  despois de permanecer escondido durante un ano.
  Como curiosidade, unha das edicións francesas da
  obra levou por título O Marqués de Evrémonde.
• Charles Darnay o membro máis novo da familia
  nobre francesa dos Evrémonde que, rexeitando as
  súas orixes e privilegios, cambia o seu apelido
  por Darnay, transformación do apelido de solteira
  da súa nai (DAulnais). Amosa unha gran
  honestidade ao confesar ao doutro Manette a súa
  identidade e unha gran valentía volvendo a París
  para interceder por Gabelle.
• Dr. Alexander Manette víctima inocente da ira
  dos Evrémonde, prisioneiro na Bastilla durante 18
  anos. Vello amigo de Jarvis Lorry, interventor
  non banco Tellson.
• Ernest Defarge propietario dunha taberna e líder
  da Jacquerie, casado con Thérèse Defarge ao
  contrario que no caso da súa esposa, móveo unha
  causa nobre (recordemos que aloxou ao doutor
  Manette na súa casa trala excarcelación).
• Thérèse Defarge a antagonista da novela,
  iracunda e vingativa. É a irmá do neno e da nena
  víctimas dos marqueses.

8

• Hemos participado en la Sesión del Club de
  Lectura

• Jacques Primeiro, Segundo e Terceiro
  compatriotas revolucionarios de Ernest Defarge,
  especialmente sanguinario o terceiro deles.
• A Vinganza camarada de Thérèse Defarge, descrita
  con frecuencia como a súa sombra cabe destacar
  que, durante a Revolución, moitos homes e
  mulleres cambiaron os seus nomes como mostra de
  adhesión á causa.
• Miss Pross institutriz de Lucie desde que esta
  tiñe 10 anos é a irmá do espía británico John
  Barsad, que máis tarde se convirte en espía
  francés (o seu verdadeiro nome é Solomon Pross).
• Roger Cly espía colaborador de Barsad.
• A familia Cruncher composta por tres membros. O
  pai traballa como home dos recados do banco
  Tellson e como desenterrador mellor pai que
  marido, esconde ao seu fillo o seu segundo
  traballo. O fillo toma a seu pai como modelo de
  conducta, tanto familiar como laboralmente,
  maltrata a súa nai e aspira a converterse en
  desenterrador.
• Quizá el aspecto máis interesante do estudo dos
  personaxes sexa atopar que Charles Darnay e
  Sidney Carton son personalidades

9

• Hemos participado en la Sesión del Club de
  Lectura

complementarias, como as caras dunha mesma moeda
Darnay é honesto pero aburrido, Carton non nos
resulta respetable pero sí atraente, é a versión
mala de Darnay para completar a similitude,
ambos están enamorados da mesma muller. Se esta
teoría é certeira, a obra de Dickens constituiría
un precedente do Doutor Jekyll e Mr. Hyde de
Stevenson.
10

• Hemos participado en la Sesión del Club de
  Lectura

• Historia de dos ciudades. Apuntes sobre la
  segunda novela histórica de Charles Dickens.
• Historia de dos ciudades figura entre las
  novelas más leídas del mundo (unos doscientos
  millones de ejemplares), junto con los títulos
  también ingleses El señor de los anillos y Diez
  negritos. Estas obras de ficción siguen a los
  libros más leídos, la Biblia y el Corán.
• Después de la publicación de Historia de dos
  ciudades en 1859, Dickens fue objeto de ataques
  por algunos críticos y escritores como Henry
  James y Aldoux Huxley (éste le atribuyó una
  tendencia al exceso de artificiosidad en la
  descripción de emociones y una carencia de
  formación universitaria). Sin embargo, Dickens, a
  pesar de carecer de una educación regular, fue un
  asiduo a la Biblioteca del British Museum y
  entusiasta lector de novela histórica, en
  concreto, de las novelas de Walter Scott,
  considerado el iniciador de este género en Gran
  Bretaña.
• Como Walter Scott, Dickens utilizó abundantes
  fuentes para la

11

• Hemos participado en la Sesión del Club de
  Lectura

• documentación del período histórico en que se
  desarrolla Historia de dos ciudades, ensayos de
  diverso tipo y obras literarias alemanas e
  italianas.
• Entre los escritores victorianos que dan
  testimonio de su admiración hacia Dickens en sus
  escritos se encuentra Anthony Trollope (1882),
  quien señala la influencia de Thomas Carlyle,
  cuya obra La Revolución Francesa Una Historia
  comparte además similitudes con la novela de
  Dickens
• Cronología. Ambas obras sitúan el comienzo en la
  etapa prerrevolucionaria en Francia e Inglaterra.
• Utilización de las metáforas del mar y del
  fuego, especialmente en las escenas de la
  tormenta de La Bastilla.
• Muerte del Gobernador de La Bastilla (Carlyle) y
  Foulon (Dickens).
• Interés centrado en La Bastilla. Ambos
  escritores revelan la auténtica cifra de
  prisioneros liberados (5), frente a otras
  versiones erróneas.
• Descripción minuciosa de las armas.
• Mención constante y simbólica de los colores.

12

• Hemos participado en la Sesión del Club de
  Lectura

-Escritura de escenas y personajes ficticios
basados en hechos y protagonistas
reales. LITERATURA Y REVOLUCIÓN
FRANCESA. Numerosos escritores participaron de
forma activa en las actividades de la Revolución
Francesa o fueron objeto de represalia durante la
misma. El Marqués de Sade fue uno de los
inquilinos más célebres de La Bastilla. También
destacaron en ese momento su rival Benjamin
Constant y Choderlo de Laclos. Una de las
escritoras más importantes del siglo XVIII,
Olympe de Gouges, apoyó la revuelta en sus
inicios, aunque posteriormente pereció a manos de
la guillotina. También secundaron su causa en los
comienzos Chateubriand y el americano Thomas
Paine, pero más tarde retiraron su apoyo cuando
ésta se radicalizó. Otro de los escritores que
murieron en el patíbulo fue el poeta André
Chanier, quien fue asesinado tres días antes de
la muerte de Robespierre. Fueron también testigos
de la tempestad revolucionaria Nicolás Réstif
de la Bretonne y la famosa Baronesa
13

• Hemos participado en la Sesión del Club de
  Lectura

de Stäel, así como la inglesa Grace Elliott, cuya
relación sentimen- tal con el no menos insigne
Duque de Orleáns se vio interrumpida por la
ejecución de éste. A continuación indicamos una
selección de títulos literarios relacionados con
la Revolución Francesa
Nicolás Edme Réstif de la Bretonne. El
Palacio Real. 1790. Las noches de París.
1793. Victoire de Donnissan Rochejaquelain.
Diario de la Marquesa de la Rochejaquelain.
1815. Benjamin Constant. Adolfo.
1816. Anne-Louise Germaine Necker, Baronesa de
Stäel-Holstein. Diez años de destierro.
1821. Honoré de Balzac. Los Chouans. 1829. Grace
Dalrymple Elliott. Diario de mi vida durante la
Revolución. 1859. Alexandre Dumas. Trilogía
dedicada a la Revolución Francesa Los compañeros
de Jehù (1857), Blancos y Azules (1867), El
Caballero Héctor de Saint-Hermine (1869). Victor
Hugo. Quatrevingt-treize. 1874. Emma Orczy,
Baronesa de Orczy. La Pimpinela Escarlata. 1905.
de Stäel, así como la inglesa Grace Elliott, cuya
relación sentimental con el no menos insigne
Duque de Orleáns se vio interrumpida por la
ejecución de éste. A continuación indicamos una
selección de títulos literarios relacionados con
la Revolución Francesa
Nicolás Edme Réstif de la Bretonne. El
Palacio Real. 1790. Las noches de París.
1793. Victoire de Donnissan Rochejaquelain.
Diario de la Marquesa de la Rochejaquelain.
1815. Benjamin Constant. Adolfo.
1816. Anne-Louise Germaine Necker, Baronesa de
Stäel-Holstein. Diez años de destierro.
1821. Honoré de Balzac. Los Chouans. 1829. Grace
Dalrymple Elliott. Diario de mi vida durante la
Revolución. 1859. Alexandre Dumas. Trilogía
dedicada a la Revolución Francesa Los compañeros
de Jehù (1857), Blancos y Azules (1867), El
Caballero Héctor de Saint-Hermine (1869). Victor
Hugo. Quatrevingt-treize. 1874. Emma Orczy,
Baronesa de Orczy. La Pimpinela Escarlata. 1905.
14

• Hemos participado en la Sesión del Club de
  Lectura

Anatole France. Los dioses tienen sed.
1912. Maurice Renard. El señor de la luz.
1933. Gertrud Von Le Fort. La última del cadalso.
1932. Georges Bernanos. Diálogos de Carmelitas.
1952. Basada en la anterior y que sirvió de
inspiración para la ópera del mismo título de
François Poulenc (1957). Alejo Carpentier. El
siglo de las luces. 1962. Italo Calvino. El barón
rampante. 1968. Robert Magerit. Tetralogía de la
Revolución A las armas ciudadanos! (I), El
reinado del Terror (II), Un viento de acero
(III). 1963. Termidor y la nueva Francia.
1968. Patrick Süskind. El Perfume.
1968. Katherine Neville. El Ocho. 1988. Hillary
Mantel. La sombra de la guillotina. 1994. Duncan
Sport. La amante de Luis XV. De Irlanda a la
Revolución Francesa. 2000. Carmen Posadas. La
cinta roja. 2008. Luis López Nieves. El corazón
de Voltaire. 2008. Cristina Muñiz. Jaque al
trono. 2009. Michel de Grèce. El Régent. El
Diamante de la Revolución. 2010. Pierre Michon.
Los Once. 2011.
15

• Hemos participado en la Sesión del Club de
  Lectura

• Historia de dos ciudades en el Cine.
• Historia de dos ciudades. 1911. J. S. Blackton y
  
• H. William.
• Historia de dos ciudades. 1917. Frank Lloyd.
• Historia de dos ciudades. 1935. Jack Conway.
  Protagonizada por Ronald Colman y Basil Rathbone.

16

• Hemos participado en la Sesión del Club de
  Lectura

• Historia de dos ciudades. 1958.
• Ralph Thomas. Protagonizada por
• Dirk Bogarde y Cecil Parker.
• Historia de dos ciudades. 1980.
• Jim Goddard. Protagonizada por
• Peter Cushing y David Sachet.
• Realización para la televisión británica.
• Historia de dos ciudades. 1984. Jean Tych.
• Largometraje de animación
• Historia de dos ciudades ha sido adaptada también
• para teatro, ballet y musical.

17

• Hemos participado en la Sesión del Club de
  Lectura

Hemos participado en la Sesión del Club de
Lectura
Hemos participado en la Sesión del Club de
Lectura Aurora Chus Aurora Carmela Estefanía Fá
tima Pilar María Laura Mónica